Nasza Parafia
Poznaj serce naszej parafii – jej misję, historię oraz gościnną wspólnotę, która każdego dnia ożywia naszą
O Naszej Parafii
Parafia św. Stanisława Kostki jest pierwszym polskim kościołem rzymskokatolickim w Hamilton w Ontario. Jej korzenie sięgają 1911 r., kiedy to duża grupa polskich osadników przybyła z Chicago w stanie Illinois, dołączając do małej, ale rosnącej społeczności polskiej już w mieście. Zanim parafia została założona, wielu Polaków uczęszczało do kościoła angielskiego św. Anny, gdzie polscy księża – tacy jak ks. Paweł Sobczak – zaczęli regularnie odwiedzać wiernych w niedzielę, aby służyć im w ich ojczystym języku. W maju 1911 r. podczas spotkania społeczności polskiej z biskupem Thomasem Josephem Dowlingiem podjęto decyzję o utworzeniu dedykowanej parafii polskiej. Biskup hojnie ofiarował działkę w pobliżu kościoła św. Anny na ten cel, a budowa oficjalnie rozpoczęła się 5 lipca 1911 r.
Postępy zwolniły podczas I wojny światowej, ale kościół został ostatecznie ukończony i poświęcony przez biskupa Johna Thomasa McNally'ego 16 października 1927 r. W 1954 r. zainstalowano nowy ołtarz, a kościół został ponownie poświęcony po renowacji. Przez ponad wiek – od 1912 r. do czerwca 2023 r. – parafia była wiernie obsługiwana przez Zgromadzenie Zmartwychwstania Pańskiego. Od tego czasu opiekę duszpasterską powierzono Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej, którzy kontynuują misję kierowania i służenia wspólnocie parafialnej z poświęceniem i oddaniem.
Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej
Historia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zaczęła się w 1816 roku w Aix-en-Provence, na południu Francji. W następstwie rewolucji francuskiej młody kapłan Eugeniusz de Mazenod, pochodzący ze szlacheckiej rodziny, dostrzegł, jak bardzo Kościół i wierni zostali zranieni. Wraz z czterema towarzyszami o podobnym powołaniu założył wspólnotę kapłanów, której celem było odbudowanie wiary wśród ubogich. Nazywali się Misjonarzami Prowansji i podróżowali od wioski do wioski, głosząc Ewangelię, spowiadając i niosąc nadzieję.
Do 1826 roku ich działalność tak się rozwinęła, że papież Leon XII zatwierdził zgromadzenie pod nazwą Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Zasięg ich misji stale się rozszerzał. Eugeniusz, który później został biskupem Marsylii, zaczął wysyłać misjonarzy tam, gdzie brakowało kapłanów, a potrzeby duszpasterskie były największe.
W 1841 roku arcybiskup Montrealu poprosił o pomoc w Kanadzie. Biskup de Mazenod wysłał sześciu młodych oblatów przez Atlantyk – była to ich pierwsza misja poza Europą. W Kanadzie oblaci pracowali w trudnych i odległych rejonach, niosąc Ewangelię osadnikom i ludom tubylczym. Ich wysiłki zapoczątkowały silną obecność, która trwa do dziś.
W międzyczasie, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości na początku XX wieku, polscy oblaci – z których wielu służyło wcześniej polskim emigrantom w Niemczech i Kanadzie – wrócili do ojczyzny. W 1920 roku przybyli do Piekar Śląskich, a wkrótce potem powstała oficjalnie polska prowincja. Pomimo trudnych warunków, misja szybko się rozwijała – powstawały seminaria, domy zakonne, a wielu młodych ludzi odpowiadało na powołanie. Wielu polskich oblatów później wyjechało również na misje za granicę, kontynuując dzieło zgromadzenia.
Do czasu śmierci św. Eugeniusza de Mazenoda w 1861 roku, zgromadzenie liczyło ponad 400 członków, z misjami w Europie, obu Amerykach, Azji i Afryce. W kolejnych dekadach oblaci dotarli do Sri Lanki, Madagaskaru, Australii i innych zakątków świata. To, co zaczęło się od małej wspólnoty na południu Francji, przerodziło się w międzynarodową rodzinę zjednoczoną wspólną misją służby najbardziej opuszczonym.
Dziś Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej wciąż żyją według motta swojego założyciela:
„Posłał mnie, abym głosił Ewangelię ubogim.”
