Kapłaństwo
Służba Bogu i ludziom w Kościele jest powołaniem, do którego – wbrew pozorom – Bóg powołuje KAŻDEGO z nas. Sobór Watykański II mówi o tej ważnej prawdzie, że powołaniem każdego ochrzczonego jest “powołanie do świętości”. Konstytucja “Lumen Gentium” w numerze 42 mówi tak: “Miłość zarówno do Boga, jak do bliźniego jest znamieniem prawdziwego ucznia Chrystusowego. (…) Wszyscy więc chrześcijanie zachęcani są i zobowiązani do osiągania świętości i doskonałości własnego stanu“. Ten “własny stan” to konkretny sposób, w jaki dana osoba powołana jest przez Boga do przeżywania, do wprowadzania w życie wspólnego dla nas wszystkich powołania do świętości. I tak na przykład małżonkowie o tę świętość zabiegają w sakramencie małżeństwa – każdego dnia swoją miłością i troską uświęcają się wzajemnie, uświęcają swoją rodzinę, lokalną społeczność i Kościół, oraz wielką rodzinę Dzieci Bożych na całym świecie i w każdym czasie. Głównym powołaniem matki czy ojca jest dbanie o fizyczny i duchowy dobrobyt rodziny, podczas gdy na przykład powołaniem osoby zakonnej jest uświęcanie się poprzez naśladowanie Chrystusa ubogiego, czystego i posłusznego (co zakonnicy czynią przez życie ślubami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa). Powołanie do życia w rodzinie i do życia w zakonie mają ten sam fundament i zarazem cel – świętość własną i uświęcanie Kościoła – ale przeżywane są na różne sposoby. Powołaniem, o którym powiemy tutaj trochę konkretniej jest kapłaństwo. Pięknie o nim pisze, podsumowując nieco to, o czym mówiliśmy do tej pory, Sobór Watykański II i ta sama Konstytucja “Lumen Gentium”, którą już cytowaliśmy powyżej. W numerze 41 mówi ona tak: “W rozmaitych rodzajach życia i powinnościach jedną świętość uprawiają wszyscy, którymi kieruje Duch Boży, a posłuszni głosowi Ojca i czcząc Boga Ojca w duchu i w prawdzie, podążają za Chrystusem ubogim, pokornym i dźwigającym krzyż, aby zasłużyć na uczestnictwo w Jego chwale. Każdy stosownie do własnych darów i zadań winien bez ociągania kroczyć drogą wiary żywej, która wzbudza nadzieję i działa przez miłość.
Przede wszystkim pasterze trzody Chrystusowej [mowa tu o biskupach – przypis własny] powinni na wzór najwyższego i wiekuistego Kapłana, Pasterza i Biskupa dusz naszych, zbożnie i ochoczo, z pokorą i męstwem pełnić służbę, swoją, która tak wypełniona, stanie się także dla nich wzniosłym środkiem uświęcenia. Wybrani do pełni kapłaństwa, [biskupi – przyp. wł.] obdarzeni są łaską sakramentalną, aby modląc się, sprawując ofiarę i głosząc naukę, pełnili doskonały urząd miłości pasterskiej poprzez wszelką formę miłości i posługi biskupiej i aby nie lękali się życie swe za owce położyć, a stawszy się wzorem dla trzody swojej (por. 1 P 5,3), dźwigali Kościół także swym przykładem ku coraz większej świętości.
Kapłani, na podobieństwo stanu biskupów, których duchowy wieniec stanowią, uczestnicząc w łasce ich urzędu przez Chrystusa, wiecznego i jedynego Pośrednika, niech wzrastają poprzez codzienne sprawowanie swej powinności w miłości Boga i bliźniego, niech zachowują więź kapłańskiej wspólnoty (communio), obfitują we wszelkie dobro duchowe i dają wszystkim żywe o Bogu świadectwo, współzawodnicząc z tymi kapłanami, którzy w ciągu wieków, nieraz w pokornej i ukrytej służbie, pozostawili świetlany wzór świętości. Ich chwała rozbrzmiewa w Kościele Bożym. Gdy na podstawie swego urzędu modlą się i składają ofiarę za swój lud i za cały Lud Boży, rozważając to, co czynią, i naśladując to, co sprawują, apostolskie troski, niebezpieczeństwa i utrapienia nie powinny im być przeszkodą w uświęcaniu się, ale raczej dzięki nim mają wznosić się na wyższy stopień świętości, żywiąc i wspierając swą działalność obfitością kontemplacji na pociechę całemu Kościołowi Bożemu. Wszyscy kapłani, a szczególnie ci, którzy z osobnego tytułu swych święceń nazywają się kapłanami diecezjalnymi, pamiętać winni o tym, jak bardzo do ich uświęcenia przyczynia się wierna łączność i wielkoduszne współdziałanie ze swym biskupem.”[podkreślenia własne]
Posługę kapłańską w naszej parafii sprawują księża zmartwychwstańcy, w Kanadzie znani jako “Resurrectionists”. Jesteśmy męską wspólnotą zakonną braci, diakonów stałych i księży. Jeśli chciałbyś służyć Panu Bogu i ludziom poprzez “pracę ku zmartwychwstaniu społeczeństwa” jako jeden z nas, porozmawiaj o tym z księdzem proboszczem, który chętnie będzie Ci towarzyszył i pomoże w rozeznawaniu powołania, a także pomoże skontaktować się z naszym zakonnym duszpasterzem powołań (lub duszpasterzem diecezji Hamilton, jeśli czujesz, że Pan Bóg wzywa Cię do służby jako ksiądz diecezjalny).
Jeśli jesteś dziewczyną, która rozważa powołanie do życia zakonnego, chętnie pomożemy Ci rozeznać także Twoje powołanie i skontaktujemy Cię z różnymi żeńskimi zgromadzeniami zakonnymi, w których na różne sposoby możesz uświęcać siebie i innych (“gałęzią żeńską” zmartwychwstańców są Siostry Zmartwychwstanki, obecne także w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych).
Podpisujemy się też z całego serca pod apelem samego Jezusa “proście więc pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10, 2) – drogi Bracie i Siostro, niezależnie od Twojego powołania módl się i wspieraj młodych ludzi rozeznających swoje powołanie, szczególnie to do służby w Kościele jako kapłan, siostra zakonna, brat czy diakon. W dzisiejszych czasach, kiedy duchowe potrzeby ludzi rosną, a społeczeństwo odsuwa duchowość i Pana Boga na boczny tor, potrzeba kapłanów i zakonników jest ogromna. W samej tylko naszej parafii potrzeby są bardzo duże: “żniwo wprawdzie wielkie”, ale “robotników mało”. Kościół na Zachodzie potrzebuje więcej “powołań”, żeby zaradzić rosnącej duchowej pustce naszego społeczeństwa, aby pokazać ludziom prawdziwą i najpełniejszą drogę do szczęścia, spełnienia, radości i pokoju w ich życiu – życiu z Bogiem, życiu zdążającemy ku niebu. Módlmy się “o powołania” w naszych domach, naszej parafii, naszej diecezji i w całym Kościele Powszechnym!